Leiden Zoetermeer Voorschoten Leiden

Vandaag dan de sportdag van mijn werk, in Zoetermeer. Ik had al van vorig jaar de ervaring, dat als je vanuit Leiden kom en dwars door Zoetermeer je weg zoekt met een routebeschrijving, naar het bowling (etc.) centrum aan de andere kant van Zoetermeer, dat je dan alsnog de weg moet gaan vragen. Dit keer besloot ik om om Zoetermeer heen te rijden, via Benthuizen. Langs het HSL-spoor loopt dan een fietspad richting het oude centrum van Zoetermeer en volgens mij ben ik dan redelijk in de goede richting, als ik daar links aan houdt.
Het eerste stuk van de weg gaat prima, er staat een stevige zijwind, vanaf Zoeterwoude-dorp en langs de Noord-AA heb ik de wind even schuin vanachter. Mijn snelheid loopt daardoor regelmatig flink op, tot boven de veertig. Da's mooi, want ik ben te laat vertrokken. Na dat ik linksafgeslagen ben naar Benthuizen zet ik nog even extra aan om de vijftig aan te kunnen tikken, dat lukt nét voordat ik flink in de ankers moet voor een bocht. Van Benthuizen richting HSL spoor, wordt het links van de weg liggende fietspad steeds onderbroken, door zijstraten en flinke slingers in het fietspad. Je kan ook gewoon een recht pad neerleggen en fietsers voorrang geven denk ik dan....
Vervolgens ga ik op gevoel de kant op waar ik denk heen te moeten, naar het spoor en dan Zoetermeer in en "ergens" de A12 onderdoor. Al gauw moet ik daar dan toch nog twee keer de weg vragen, maar de tweede keer, blijk ik er al zo goed als te zijn...Die man zegt: het is nog wel een kilometer ofzo deze weg volgen. Nou dat is mooi, een kilometer "ofzo", ik bedank de man en ben twee minuten later waar ik wezen wil.
Eenmaal aangekomen blijkt het weer een echte "sportdag" te zijn. Een flinke parkeerplaats vol auto's en 6 (!) fietsen en mijn Mango. Ik wissel in de mango alvast van schoenen, zo kan ik mijn fietsschoenen in de fiets laten. Ik wil niks naar de garderobe brengen, want ik wil bijtijds weer weg kunnen, omdat ik om 17.15 mijn zoontje op moet halen in Voorschoten bij zijn gastmoeder. Ik kleed me om voor het sporten. Omdat ik mijn fietskleding nergens uit kan hangen heb ik een schone set bij me voor de terugweg, het natte heenwegshirt moet maar even in een plastic zak tot ik weer thuis ben.

Op de terugweg zie ik al zodra ik om 16.30 uur wegrijdt een bordje voor fietsers naar de Noord-AA staan. Ik besluit het maar te volgen, want ik moet daar immers langs, en vanaf daar weet ik het zelf wel weer. Nog geen vier afslagen verder mis ik ergens echter zo'n bordje en volg dan maar even een blauw bord richting Benthuizen. Dat resulteert er echter in dat ik al snel voor een stoplicht sta, met rechts een grasberm, links een heleboel auto's en rechtdoor een 70 km weg met een verbodsbord voor fietsers. Ik moet óf uitstappen en teruglopen, of de gok wagen en zien waar het schip strandt. En dat is bij het volgende stoplicht. Zelfde situatie, maar dan met even verderop een bord "einde 70".
Dat wordt me toch te link, zo in het donker met heel veel haastige forenzenauto's, dus dan toch maar de berm in, uitstappen en keren. Helaas...Het is even een vervelend stukje lopen door het gras, de Mango duwend terug naar het eerste stoplicht, maar daar kan ik via een voetpad bij een bushalte mijn Mango weer in een legale omgeving krijgen. Had ik die bushalte meteen gezien, had me dat een tippel bespaard, maarja...
Weer aan het fietsen zie ik al snel toch weer een bordje Noord AA, en deze keer brengt de ANWB me waar ik wezen wil, en nog voornamelijk over nieuw asfalt, alleen jammer dat het allemaal zo schijnt te moeten kronkelen. Op een lang recht stuk tegelfietspad kan ik potentieel even vaart maken, maar een honderd meter voor me fietst (3 breed) een gezinnetje met kinderen. Naast het hele fietspad ligt echter een voetpad en daar loopt niemand, dus dat misbruik ik dan maar even, de scheiding tussen de twee paden is een twee centimeter hoog betonnen randje, dus ik kan gewoon fietsend de stoep op en zo veilig inhalen en wegwezen. De rest van de weg gaat vlotjes en ik ben om 18 over 5 in Voorschoten. Onderweg heb ik zitten twijfelen of ik het versatiledakje nog even op de fiets zal zetten, want er is bewolking die ik moeilijk in kan schatten en ik vindt het zielig voor mijn zoontje om met hem door een plensbui te fietsen. Ik besluit toch dat het wel over zal waaien, dus monteer het dakje niet.
Mijn zoontje Yntze ligt te slapen, jammer voor hem, maar hij vindt het niet erg om gewekt te worden. Ik maak nog een kort praatje, hoor o.a. dat de dochter van Yntze's gastmoeder Jannie mij van de week heeft zien fietsen langs de Vliet. Volgens haar reed ik haar "keihard" voorbij. Het zal best. Een tegenligger wil ik nog weleens herkennen, maar op de rug gezien rijdt ik zelfs geregeld collega's voorbij, zonder te zien dat zij het zijn.
Na even klungelen met de draagzak, ik vergeet altijd de helft van de handigste volgorde met dat ding, rijdt ik even later met Yntze weg uit Voorschoten. Om hem wat klinkertjes te besparen rijdt ik het eerste stuk over de doorgaande weg, i.p.v. langs de Vliet. Nog voor ik het dorp uit ben, voel ik aan zijn hoofd, dat hij slaapt. Dat doet hij meestal in de Mango. In het begin vond hij het niet leuk als het donker werd, als ik het zwart schuimen regenscherm boven zijn hoofd vastklitte, maar ook dan viel hij meestal snel in slaap als ik aan het fietsen was en hij is er intussen wel aan gewend. het scherm past gelukkig nog prima over hem heen, dus ik kan hem mooi droog vervoeren.
Een kleine twintig minuten later zijn we thuis. Als ik over het achterpad naar de keukendeur loop begint het te regenen.
Nét goed gegokt dus met het dakje....